Kumulacja faktorów – Szkoła Mała Jedynka – Konkurs na Państwową posadę – tło polityczne i rodzinne – Kobieta Fachowiec – Ostrów to stan umysłu

Mechanizmy lokalnej władzy: kariera, konkurs i kontrowersja

W teorii demokracja lokalna – samorządowa opiera się na przejrzystości, równości szans i zaufaniu obywateli do procedur publicznych. W praktyce jednak, szczególnie w mniejszych miastach, często mamy do czynienia z czymś zupełnie innym: z nieformalną siecią zależności, nazwisk i lojalności, które decydują o obsadzie stanowisk ważnych dla funkcjonowania wspólnoty. Ostatni konkurs na dyrektora nowo powstałego Zespołu Szkolno-Przedszkolnego w Ostrowi Mazowieckiej jest tego dobrym – choć niestety nieodosobnionym – przykładem.

GENEZA PROBLEMU – zawsze ta sama

Zawsze tak się dzieje, gdy konkursy i obsadzanie stanowisk publicznych odbywają się bez przejrzystości. Gdy nie ma jawnych protokołów z prac komisji, brak jest nagrań audio czy wideo z posiedzeń, a procedury owiane są milczeniem i niedopowiedzeniami – pojawiają się podejrzenia, spekulacje i utrata zaufania społecznego. Bez realnej polityki informacyjnej i transparentnych mechanizmów naboru, nawet najbardziej kompetentne nominacje będą traktowane jako element lokalnych układów. Bo demokracja bez jawności szybko staje się tylko fasadą.

Postać znana z wielu pól

Pani Agata Bartkiewicz nie jest osobą przypadkową w lokalnym krajobrazie społecznym i politycznym. Przeciwnie – od lat buduje swoją pozycję w przestrzeni publicznej. Z wykształcenia pedagog, z doświadczeniem w zarządzaniu szkołami, obecnie pełniąca funkcję dyrektora Technikum Lotniczego w Nagoszewie, zdaje się konsekwentnie rozwijać swoją karierę w sektorze oświaty. To bez wątpienia kandydatka z pewnym zapleczem zawodowym i bogatym zawodowym CV.

Równolegle jednak Agata Bartkiewicz od kilku lat aktywnie angażuje się w politykę. W 2024 roku startowała w wyborach na burmistrza Ostrowi Mazowieckiej. Uzyskała trzeci wynik. Wynik wyraźnie poniżej progu zwycięstwa, ale wystarczający, by pozostać w lokalnej, politycznej grze. W 2024 roku pojawiła się również na listach Trzeciej Drogi w wyborach do Parlamentu Europejskiego. Choć i tym razem bez sukcesu wyborczego w postaci mandatu Europosła, jej rozpoznawalność wzrosła. Następnie Pani Agata Bartkiewicz uczestniczyła w kampanii prezydenckiej aktywnie wspierając kandydata na prezydenta Szymona Hołownię.

Agata Bartkiewicz należy do tego typu osób, które sprawnie łączą działalność zawodową z polityczną – co samo w sobie nie musi budzić wątpliwości. Problem pojawia się jednak wtedy, gdy kolejne awanse i nominacje następują nie w atmosferze przejrzystości, ale w cieniu powiązań i lokalnych układów.

Rodzinne dziedzictwo polityczne

Nie sposób mówić o Agacie Bartkiewicz bez wspomnienia o jej matce – wieloletniej radnej miejskiej, obecnej w Radzie Miasta Ostrowi Mazowieckiej od wielu kadencji. To postać trwale wpisana w lokalny krajobraz samorządowy, rozpoznawalna, doświadczona i wpływowa. I właśnie to nazwisko, pojawiające się w tle kolejnych nominacji, staje się powodem rosnącej społecznej podejrzliwości.

Kiedy w krótkim czasie pojawiają się decyzje kadrowe, w których kluczowe stanowiska trafiają do bliskich radnych lub osób powiązanych z lokalną władzą, trudno o jednoznacznie pozytywny odbiór społeczny. Obywatele zaczynają zadawać pytania. Czy mamy do czynienia z otwartą konkurencją, czy może z zamkniętym obiegiem personalnym? Czy konkursy są rzeczywistą selekcją, czy tylko formalnością, której wynik jest znany z wyprzedzeniem? Do tego dochodzi krucha koalicja w Radzie miasta.

Ale Nie tylko Bartkiewicz. Szerszy kontekst

Nominacja Agaty Bartkiewicz to nie jedyny przypadek, który w ostatnich miesiącach wywołał kontrowersje w Ostrowi Mazowieckiej. Mieszkańcy głośno komentują m.in. obsadzenie stanowiska w TBS przez syna radnej, zatrudnienie partnera innej radnej w strukturach Straży Miejskiej czy kolejne przetasowania kadrowe w instytucjach kultury (już wiemy o nowych), czy same powyborcze zmiany kadrowe w Ratuszu. To wszystko składa się na obraz samorządu, który dla wielu obywateli przestaje być przestrzenią równości i przejrzystości, a zaczyna przypominać mechanizm wzajemnych przysług i politycznych inwestycji.

W tym kontekście konkurs na dyrektora nowej placówki oświatowej, choćby przeprowadzony zgodnie z procedurami, staje się symbolem szerszego problemu – kryzysu zaufania do samorządu. Trudno bowiem wymagać od obywateli wiary w bezstronność procesów, jeśli nazwiska zwycięzców są znane jeszcze przed złożeniem dokumentów konkursowych, a podobno to znów miało miejsce.

Potrzeba nowych standardów

Nie chodzi o to, by kwestionować kompetencje Agaty Bartkiewicz jako takie. Jej doświadczenie w oświacie, aktywność społeczna, rozpoznawalność – to wszystko czyni ją osobą z potencjałem do zarządzania taką placówką edukacyjną. Pytanie brzmi jednak: czy ten potencjał został wyłoniony w uczciwej konkurencji, czy może był od początku jedyną możliwą opcją? Czemu na BIP-ie jest opublikowane zarządzenie nr 124/2025, 125/2025, a już za chwilę po opublikowaniu Zarządzenie nr 125/2025 jest „USUNIĘTE” ? Co tu się zadziało ? Za dużo się opublikowało ?

Wiarygodność instytucji samorządowych nie zależy tylko od przestrzegania prawa. Zależy również od stylu sprawowania władzy, od szacunku do opinii publicznej i od umiejętności tworzenia rzeczywistego pola równości szans. W małych społecznościach te wartości są szczególnie ważne – bo granica między „dobrze znam” a „ustawiam” bywa bardzo cienka.

Zaufania społecznego nie da się zadekretować. Trzeba je budować – transparentnością, otwartością i odwagą do rezygnacji z partykularnych interesów na rzecz dobra wspólnego. I może warto, by samorządy – nie tylko w Ostrowi – wzięły to sobie wreszcie do serca. Zmiany jakie miały nastąpić w tym względzie po wyborach samorządowych w 2024 okazały się zwykłą „kiełbasą wyborczą”.

A najgorsze jest to, że w tym przypadku wszystkie błędy lokalnych władz spadły być może na najlepszego kandydata na te stanowisko.